کهن بوم اولین سایت رسمی و تخصصی کشتی
بازدیدها: 2248
این درد دل جوانیست که بیش از دو دهه از بهترین دوران زندگیش را صرف ورزش اول کشور کرده و آثار فشارهای این دوران را می توان در چین و چروک صورتش به وضوح دید.
مسعود نعمت چکانی سنگین وزن کشتی فرنگی ساکن مهد کشتی فرنگی (اندیمشک) به زمین و زمان زد، هر چه بیشتر تلاش کرد و درخشید بیشتر ندیده شد.
پنج مرتبه قهرمانی کشور و غلبه بر همه آنهایی که روزی مسافر جام های خارجی شدند در کارنامه ورزشی اش عیان و آشکار است. راهی که با دست خالی و بدون پشتوانه قدم در آن نهاد، حتی در اردوهای آماده سازی هم از او دعوت نمی شد، تمرین با سایر سنگین وزنها در اردوهای تیم ملی از حداقل امتیازهای قهرمان کشور بود که از آن هم محروم بود.
سفارش شده، دستمزد کارگر تا عرق جبینش خشک نشده پرداخت شود و اینکه شخصی که وقت چاشت ظهر گرسنه است، صرف غذا برایش لذت بخش است، از آن زمان که گذشت دیگر توفیری ندارد که چه وقت به او غذا بدهند، دریغ از یک مشوق و چراغ سبز از سوی مربیان تیمهای ملی.
باید بپذیریم، لحظات طلایی مانند برق و باد برای یک ورزشکار می گذرند و آنچه بر چهره اش باقی می ماند مصدومیت و فشارهای روحی و روانی است که حتی با نزدیکترین افراد هم نمی توان بازگو کرد. بگوید تا حالا چه کرده، این همه فشار روحی و جسمی که به خود و خانواده وارد کرده و هیچ عایده ای نداشته را چطور توجیه کند؟ با هر کسی هم لب به سخن بگشایی، این پاسخ را می شنوی، که خودکرده را تدبیر نیست. واقعاً به این مرحله می رسی که اگر به دوران شروع زندگی ورزشی بازگشتم، اینبار توشه ای هم برای زندگی بعد از ورزش، کنار بگذارم.
به هر حال هر چه بود این دوران گذشت. ناگفته نماند هر چه نداشت! انسانهای خوبی بر سر راهم قرار گرفتند، که از هر کدام ذره ای آموختم و اندوخته ای ارزشمند از این دوران برایم تا آخر عمر باقی می مانند. مربیان عزیزی که با خنده هایم خندیدند و با اشکهایم گریستند، حاج آقا قیطاسی، برادران اسفندیاری فر و برادر عزیزم آقای فرزاد ایمانعلی زاده و مرتضی محمدی که به احترامشان از جای برمی خیزم.
ورزشکاران دوست داشتنی و هم دوره ای هایی که با هر کدام کوله
باری خاطره دارم.
خانواده ام که در لحظه لحظه این دوران
کنارم احساسشان کردم و دلگرمی آنها قوت زانوهایم بود.
همسر فداکار و فرزندانم که در دوری ها
استوار تر از قبل حمایتم کردند.
همشهریان باغیرت و متعصب که بارها و
بارها برای حمایت و تشویقم به ورزشگاه آمدند و در لحظات نفس گیر کشتی حالم را خوب
کرند.
از ریاست اسبق فدراسیون کشتی جناب آقای رسول خادم تشکر ویژه ای دارم، که دیر به دلجویی ام آمد ولی آمد، شرایطی را فراهم نمودند که در میادین بین المللی محک بخورم و حضور یابم. ولی متأسفانه زمانی بود که از سمت خود کنار رفت و دیگر نتوانست حمایتم کند.
به هر حال هر آمدنی یک رفتنی هم دارد، با تمام وجود دوست داشتم این حلقه گم شده ای که سالها با فانوس دنبالش می گشتم و هر چه تلاش کردم از من دورتر می شد را به این زنجیره افتخارات متصل می کردم و با یک مدال خوشرنگ آسیایی و جهانی این لحظات تلخ جدایی را سپری می کردم.
این تصمیمی که گرفتم مصادف شد با شیوع ویروس کرونا در جهان و تحولاتی که ایجاد کرد، مسابقات رسمی المپیک که حضور در آن و کسب مدال از آرزوهای هر ورزشکار به حساب می آمد لغو شد، آرامش طبیعت، وقت بیشتری که انسانها به کردار و اعمال خود فکر کنند و جالبتر از همه این بود که این ویروس فقیر و غنی و قهرمان و مدال دار المپیک نمی شناخت و آهسته کار خودش را انجام می دهد. دنیای عجیبی خواهیم داشت پس از گذشتن از این دوران. آرزوی سلامتی برای تمامی هموطنانم عزیزم در این روزها دارم.
می دانم باز هم دلم برای بوی ناب عشق که در لحظات نفس گیر تمرین و مسابقه جای گذاشته ام، تنگ می شود.
دوستتان دارم.
به قلم: مهدی حسنی گودرزی
