اسکندر يوسف مربي با اخلاق و سازنده

بازدیدها: 4220

اين بار در بخش مربيان سازنده ميزبان مردي از جنس سادگي با قلبي همچون آئينه هستيم، اسکندر يوسف را تمامي کساني که در سالهاي اخير به باشگاه ورزشي تکاور سري زده باشند، مي شناسند. مردي که از رده هاي سني نونهالان و نوجوانان مردان ستبري را به عرصه کشتي معرفي کرده و دين بزرگي برگردن کشتي اين ورزش کهن دارد.
اسکندر يوسف سال ۱۳۳۰ در محله باغ فردوس (چهار راه سيروس فعلي) متولد شد، در دوران نوجواني و جواني با علاقه اي که به ورزش کشتي داشت (سال ۱۳۴۳) کشتي را نزد استاد رحمت الله غفوريان در باشگاه ورزشي اقبال شروع کرد و در اين ميان در دوران ورزشي خود دو بار قهرمان مسابقات ارتشهاي ايران شد. در انتخابي المپيک ۱۹۷۲ مونيخ زماني که ۲۱ سال سن داشت در وزن ۷۴ کيلوگرم با وجود مرداني همچون منصور برزگر به مقام پنجم رسيد،  المپيکي که خاطره خوبي براي کشتي ما نبود و از تمامي مدالهاي رنگين فقط يک مدال برنز توسط ابراهيم جوادي نصيب تيم ايران شد. ايشان در چند دوره از مسابقات انتخابي تهران نيز مقامهاي دوم و سومي را در اوزان ۶۸ و ۷۴ کيلوگرم  در کارنامه خود ثبت کرد.

دوران مربي گري شان از سالهاي ۱۳۵۵- ۱۳۵۶ از باشگاه (رضا پهلوي قديم) در کنار استاد مرحوم منصور رئيسي آغاز گرديد و نيز مدتي هم بعنوان کمک مربي با منوچهر دره جزي همکاري داشت. از سال ۱۳۵۸ رسماً مربي گري را در باشگاه مختاري (تختي فعلي) خاني آباد آغاز کرد و کشتي گيران بزرگي همچون رضا هاشمي، احمد مجيدي، غلام دميرچي، رضا غني آبادي، شاپور پاشازاده، فرامرز خان وردي لو، حسين خانوردي لو، کمال افشار و … را تربيت کرد. از سال ۱۳۶۴ با وجود رشد ورزش کشتي در باشگاه ورزشي تکاور از ايشان خواسته شد که بعنوان يکي از مربيان خوشنام و سازنده در رده هاي سني پائين (نونهالان، نوجوانان وجوانان) کار خود را آغاز نمايد. از آن پس به يکي از نامهاي پرآوازه تبديل شد و در اين باشگاه که يکي از ارکان سازندگي در عرصه کشتي و شناخت استعدادهاي بالقوه مي باشد هم چنان در حال فعاليت مي باشد. از شاگردان ايشان در اين باشگاه مي توان  به نامهايي چون (سيد حسن اطيابي، مرتضي جوانمردي، بهرام و بهنام ساريخاني، افشين کياني، محسن والوريان، رضا شهرابي، مهران ديانتي، محمد فرجي، مسعود کياني، فرشاد ياري، سعيد ترابي، رضا قرباني، سالار صفري) اشاره نمود.  باشگاه ورزشي تکاور در عين سادگي و با کمترين امکانات و فقط با انگيزه و عشق اين مربيان دلسوخته و زحمتکش هر ساله تعداد زيادي کشتي گير در سطوح بالاي ملي و جهاني تربيت مي کند، که در اينجا از زحمات ساير مربيان اين باشگاه (آقايان احمد نجاريان، استاد مرتضي لطيفي، مهدي جلالي) کمال تشکر و قدرداني را داريم.
پس از بيوگرافي و تاريخچه ورزشي و مربي گري ايشان چند سوال به ذهنمان رسد که ايشان با صداقت و سادگي و متانت خاص خود به آن پاسخ دادند و پيشنهاداتي نيز جهت اعتلاء و پيشرف کشتي داشتند که به سمع و نظر دوستان مي رسانيم.

ابتدا از ايشان در مورد شرايط کنوني کشتي پرسيدم:
قوانين فعلي به شکلي وضع شده است که هيچ کدام به نفع ما نيست و همه چيز فقط به سود کساني است که اين فاکتور ها را دارند و انطباق کشتي گير و شرايط جسماني اش هر سال با يک قانون جديد کاري بسيار دشوار هم براي او و هم براي مربي مي باشد، ما تا به يک قانون عادت مي کنيم و برنامه ريزي کوتاه مدت و بلند مدت براي آن طراحي مي کنيم يک قانون جديد وضع مي شود که به هيچ وجه

در راستاي قبلي نيست و بدليل اينکه مسابقات با آن قوانين اجرا مي شود، مي بايست با سرعت تغيير موضع بدهيم و خود را براي اجراي آن مهيا سازيم، اين را در سالهاي اخير مي توان يکي از دردسرهاي بزرگ مربيان و ورزشکاران برشمرد خصوصاً قانون آخر در مورد وزن کشي و اجراي کل مسابقه در يک روز که عملاً کشتي گير بالاجبار بايد کشتي و توازن جسماني را همزمان مديريت کند که اين خود از زيبايي هاي کشتي مي کاهد، چون کشتي گير مجبور خواهد بود که براي از دست نرفتن قواي جسماني در حين مسابقه و کاستن از استرس باقي ماندن در جدول کم کاري نمايد. مورد بعدي که در سالهاي اخير در باشگاه هاي ورزشي خصوصاً کشتي باعث کمرنگ شدن و عدم استقبال ورزشکاران مي باشد موضوع گرفتن شهريه (ولو کم) از ورزشکار است که اين خود تا حدي در برآيند کار نتيجه عکس خواهد داشت، اصلاً بطور کلي نگرش درآمد زايي از ورزش اشتباه است، همه

جاي دنيا براي ورزش هزينه مي کنند اينجا برعکس، نمي دانيم اگر براي ورزش هزينه کنيم چند جاي ديگر نفعش را خواهيم برد، (آمار زندانيان کم خواهد شد، ‌آمار بزهکاري و ناهنجاري اجتماعي به اقل خواهد رسيد، هزينه هاي تبليغات در راستاي جلوگيري از اعتياد، بزهکاري، سرخوردگي اجتماعي و … کم مي شود) که اينها خود همه منفعت است. اميد داريم که اين مهم با همکاري و همدلي مردم و مسئولان محقق گردد. در همين راستا در دوره آخر مسابقات انتخابي نونهالان حوزه جنوب شرق تهران در تمامي اوزان فقط ۱۰۴ کشتي گير حضور داشتند که اين از ديد من فاجعه به حساب مي آيد، ما هميشه در هر وزن حداقل ۵۰-۶۰ کشتي گير داشتيم ولي امسال اينگونه!! همينها فردا پشتوانه هاي کشتي ما خواهند بود.

در مورد مربيان حال حاضر هم نظري داريد:
در حال حاضر با وفور برگزاري دوره هاي مربي گري کشتي و خيل عظيمي از مربيان، مشاهده مي کنيم که از اين تعداد افراد انگشت شماري هستند که خود را بروز نگاه مي دارند و اصلاً بدنبال کشتي هستند نه اسم و رسم مربي گري، مربي بايد براي نفس و ضربان قلب شاگردش نيز برنامه ريزي داشته باشد و رابطه خوبي نيز با شاگردان داشته باشد، که اين خود از اهم امور است. يک مربي ششدانگ بايد تمامي فاکتور هاي (خوب تمرين دادن، داشتن معلومات و علم کافي و خوب کوچ کردن) را داشته باشد. محک يک مربي را مي توان کساني دانست که به نحوي نام خود را از باشگاه فراتر برده و در مسابقات رسمي درخشيده اند و گر نه با يک کارت و دفترچه هر کسي مي تواند مربي شود. و نقطه مقابل آن هم داريم مربياني که بسيار زحمت کشتي را کشيده اند و به قول قديمي ها خاک تشک را خورده اندکه اينجا جا دارد از زحمات ايشان تشکر و قدرداني نمايم.

نظرتان در مورد دوپينگ و کلاً استفاده از دارو که اين روزها وسعت زيادي پيدا کرده است را بيان کنيد؟
باور بفرمائيد اصلاً اطلاعي از اين چيزها ندارم ولي مراقب هستم که شاگرداني که دارم سراغ اين مواد نروند چون در وهله اول چيزي را که دارو از ورزشکار مي گيرد اعتماد به نفسش است و اسير آن مي شود و در باطن و افکارش به اين فکر خواهد کرد که اگر دارو نباشد او هم نمي تواند ورزش کند و نتيجه بگيرد و بعد از استفاده از آن هم از ترس گرفتن آزمايش نمي تواند در مسابقات رسمي شرکت کند ، خواه نا خواه بازنده اصلي همين ورزشکار است نه کس ديگر. من از اينجا از همه مربيان تقاضا دارم خصوصاً‌ در اين مورد خاص بشدت کارهاي ورزشکار را پيگيري کنند و بشکل نامحسوس آنها را کنترل نمايند، چون با چند بار استفاده کردن، گرفتن آن از دستشان بسيار سخت و دشوار و گاهي اوقات غير ممکن خواهد بود. ورزشکار بيشتر از هر چيز در محيط ورزشي بايد از مربي حرف شنوي داشته باشد و مربي هم بايد ايشان را به ارتباط قلبي با خدا و معنويات تشويق نمايد.

نظرتان در مورد آينده کشتي چيست؟
اگر وضع به همين منوال پيش رود و سرمايه گذاري و بستر سازي لازم فراهم نشود آينده خوبي در انتظار کشتي نيست. جاي دوري نرويد الان و در همين تايم دو نفر قهرمان کشور ي دو نفر قهرمان دنيا در رده سني نونهالان نوجوانان تميرين مي کنند و وضعيت تشک کشتي را ببينيد و سرماي سالن که خداي ناکرده هر لحظه ممکن است يکي ضرب بخورد،‌به هيئت کشتي و سازمان تربيت بدني براي رويه تشک مراجعه کرديم اين جواب را دادند که ما در حال حاضر ۲۰۰ تا باشگاه کشتي داريم و اگر بخواهيم به هر باشگاه يک رويه تشک بدهيم بايد چند ميليون هزينه کنيم و اين بودجه را در اختيار نداريم و ما خود مجبوريم که با چسب جاهايي از تشک را که پاره هستند رو بچسبانيم و  نمونه ديگرش را هم مثال زدم مسابقات اين دوره حوزه جنوب شرق که در تمامي اوزان فقط ۱۰۴ شرکت کننده داشت. من خودم بعينه خيلي از کشتي گيران خوب را ديده و مي بينم که حتي بخاطر نداشتن شهريه باشگاه ديگر سر تمرين حاضر نمي شوند.
در انتها از زحمات همکار و دوست عزيزم آقاي احمد نجاريان که خود از مربيان با اخلاق و انگيزه در رده هاي سني (نونهالان، نوجوانان و جوانان)  هستند و همگام با يکديگر در اين تايم باشگاه همکاري داريم، تشکر و قدرداني مي نمايم.

ما نيز از اين دو عزيز زحمتکش کشتي(اسکندر يوسف و احمد نجاريان) کمال تشکر و قدرداني را داريم و براي ايشان آرزوي موفقيت روز افزون و سلامتي مي نمائيم.